Het lukte gewoon niet meer. Drie banen, 90 uur per week en nog steeds niet genoeg om zelfs maar een deuk te maken in de schulden die ik heb opgebouwd. Het is zo tergend om te weten dat je je elke dag kapot werkt, doodmoe thuis te komen en je te realiseren dat het allemaal voor niets is geweest. Jarenlang heb ik zo geleefd. Mijn vrouw heeft mij verlaten voor iemand met een lagere schuld dan ik. Mijn kinderen wilde niet meer met me praten omdat hun schuld maar eindigde in drie nullen. Jarenlang was ik te trots om er iets aan te doen, maar toen was het op een dag genoeg. Dit kon zo niet langer. Ik ging op zoek naar hulp bij mijn schulden.
Schaamte
Eerst schaam je je constant. Dat eerste gesprek, hardop uit moeten spreken hoeveel je nou echt verschuldigd bent en proberen niet in tranen uit te barsten. Maar je wordt gerustgesteld. Er wordt gezegd dat het niet jouw fout is. Dat je niet alle omstandigheden in de hand kan hebben. Dat het de beste kan overkomen. Ongelovig staar je voor je uit. Maar dan ga je samen een plan bouwen. Een plan dat jou stap voor stap, beetje bij beetje, euro voor euro de goede kant op helpt. Een kleine beetje besparen hier, een kleine kwijtschelding daar. Je voelt je hart sneller kloppen in je keel. Je handpalmen worden zweterig en knieën worden zwak. Maar je gaat nu echt geholpen worden. Die hulp bij schulden waar je eigenlijk jaren eerder om had moeten vragen krijg je nu.